ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ
ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ & ΣΥΝΑΦΩΝ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ (Ο.Ε.Φ.Σ.Ε.Ε.)
Χαλκοκονδύλη 56, Αθήνα
ΑΡΙΘΜΟΣ
ΕΓΚΡΙΤΙΚΗΣ ΑΠΟΦΑΣΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟΥ 3573/1982
ΑΡΙΘΜ.ΠΡΩΤ: 695 Αθήνα 7/3/2017
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
Το τελευταίο διάστημα παρακολουθούμε την έντονη
παρέμβαση των φαρμακοβιομηχάνων που διατυπώνουν τις δικές τους απαιτήσεις
απέναντι στην κυβέρνηση, την ΕΕ, τους θεσμούς. Διαβάζουμε, λοιπόν, σε διάφορα
έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα που εκφράζουν τα συμφέροντα των φαρμακοβιομηχάνων στην
μια ή την άλλη εκδοχή τους:
- «Τα διαρκώς αυξανόμενα ποσά που καλούνται να επιστρέψουν στο κράτος
(rebate και clawback) οι φαρμακευτικές επιχειρήσεις δημιουργούν
ανυπέρβλητα εμπόδια στη λειτουργία των τελευταίων, σύμφωνα με τα συμπεράσματα
της εν εξελίξει έρευνας της Hellas List»
- «Rebate - Clawback: καλές προθέσεις, κακό
αποτέλεσμα ...... Το rebate και το clawback είναι δύο έννοιες που
υιοθετήθηκαν από το υπουργείο Υγείας, με
κύριο σκοπό τον περιορισμό των κρατικών δαπανών υγείας. Πίσω από αυτές
τις έννοιες όμως, κρύβονται μεγάλες αλλαγές αλλά και ανωμαλίες στον
κλάδο…..»
- «….Πρόσθετες
επιβαρύνσεις διαπιστώνει η
φαρμακοβιομηχανία από
το νέο ενοποιημένο rebate
και μεταφορά σε αυτό της διαφοράς που θα προκύψει από την μνημονιακή
υποχρέωση για μείωση κατά 30% του clawback……»
- «Παράλληλα,
το τέλος
εισόδου στη λίστα συνταγογραφουμένων φαρμάκων ύψους 25%, αλλά και η
απαίτηση για εισαγωγή τεχνογνωσίας στην αξιολόγηση τεχνολογίας υγείας μέσω
έξι συγκεκριμένων χωρών, θα θέσουν εμπόδια πρόσβασης των
ασθενών σε νέες θεραπείες…..»
- «
Με στόχο την διατήρηση των ασθενών σε καινοτόμες θεραπείες και την
βιωσιμότητα του συστήματος υγείας οι
προτάσεις του ΣΦΕΕ …»
Οι φαρμακοβιομήχανοι προβάλουν τις αξιώσεις τους,
συνδέοντάς τες με την υγεία του λαού. Όπως και η κυβέρνηση, προσπαθούν να μας
πείσουν ότι πρώτα και κύρια ενδιαφέρονται για την υγεία μας!!!
Με αυτό τον τρόπο, έμμεσα και άμεσα, καλούν εμάς τους
εργαζόμενους να ταυτιστούμε μαζί τους στον πόλεμο συμφερόντων τους, να γίνουμε
συμμέτοχοι στα «προβλήματα» τους, να βρεθούμε «όλοι μαζί» στις αντιπαραθέσεις
με την πολιτική εξουσία.
Είναι γεγονός ότι οι φαρμακοβιομήχανοι, όπως και όλοι
οι κεφαλαιοκράτες, έχουν τις αντιπαλότητες τους για το ποιος θα πάρει
μεγαλύτερο μερίδιο στην αγορά. Στο επίπεδο των συγκρουόμενων συμφερόντων τους,
το ένα τμήμα τους προσπαθεί να προσεταιριστεί την πολιτική εξουσία προκειμένου
να ενισχυθεί έναντι του άλλου. Σε αυτά τα πλαίσια εκδηλώνεται και η
αντιπαράθεσή τους με τις εκάστοτε κυβερνήσεις, όπως και με τη σημερινή,
κυβερνήσεις που συνολικά εκφράζουν τα συμφέροντα και την εξουσία της αστικής
τάξης.
Διαπιστώνουμε, για παράδειγμα, την ύπαρξη μιας
μη ομολογούμενης διαπάλης μεταξύ ελληνικών και πολυεθνικών, αυτών που διακινούν ή παράγουν τα γενόσημα και
των άλλων που έχουν τα πρωτότυπα ή καινούρια φάρμακα.
Αυτή η διαπάλη διεξάγεται εις βάρος της υγείας μας και
της κοινωνικής ασφάλισης, σε αυτό το μπιλιάρδο είμαστε η κόκκινη μπίλια που
όλοι την «χτυπάνε».
Επιπλέον, η κάθε φαρμακευτική εταιρεία αξιοποιεί την
διαπάλη αυτή, για να φορτώσει στις πλάτες των εργαζόμενων το όποιο «κόστος»
έχει από την επιλογή της πολιτικής εξουσίας να συρρικνώσει το κοινωνικό κράτος
προκειμένου να ενισχύσει συνολικά το μεγάλο κεφάλαιο, χρηματοδοτώντας άλλες
επιλογές του.
Όλο το σύστημα προσπαθεί να μας πείσει ότι την κρίση
που το ίδιο γεννά, θα πρέπει για το «αυριανό καλό μας» να την πληρώσουμε εμείς.
Αλλά όχι μόνο αυτό. Χρειάζεται, μας λένε, να μηδενισθούν οι απαιτήσεις μας για
ΣΣΕ, να δημιουργηθούν στο εργασιακό περιβάλλον συνθήκες «γαλέρας» και
να προσευχόμαστε να είναι καλά οι εργοδότες για να έχουμε αυτού του τύπου
εργασία. Η ζωή των εργαζόμενων
χειροτερεύει παρόλη την τεχνολογική και επιστημονική πρόοδο που θα μπορούσε να
μας εξασφαλίσει μια πολύ καλύτερη ζωή, αν δε σκόνταφτε στο κυνήγι του
επιχειρηματικού κέρδους, στην ανταγωνιστικότητα, δηλ. στις βασικές αρχές του
καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.
Αυτές
τις αρχές υπερασπίζεται και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ στη διαπραγμάτευσή της με
ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ. Δεν συζητάνε για το πώς θα λυθούν τα προβλήματα των εργαζόμενων,
πώς θα ικανοποιηθούν οι σύγχρονες ανάγκες τους, αλλά για το πώς θα εξασφαλιστούν
περισσότερα οφέλη για τους επιχειρηματικούς ομίλους, πώς αυτοί θα γίνουν πιο
ανταγωνιστικοί.
Διαπραγμάτευση σημαίνει αύξηση
της φορολογίας στο εργατικό και λαϊκό εισόδημα, σημαίνει νέα μείωση σε μισθούς
και συντάξεις, επέκταση των ελαστικών σχέσεων εργασίας, απελευθέρωση των
απολύσεων, ξεπούλημα του πλούτου της χώρας μέσω ιδιωτικοποιήσεων, περιορισμό των
συνδικαλιστικών ελευθεριών και δικαιωμάτων.
Σε
αυτή την κατεύθυνση είναι και τα περιβόητα «αντισταθμιστικά μέτρα» με τα οποία προσπαθούν να μας παραπλανήσουν.
Στον κλάδο μας, όπως και αλλού, οι εργοδότες από τη
μια προσπαθούν να εγκαθιδρύσουν κλίμα φόβου και ανασφάλειας και από την άλλη να
μας πείσουν ότι «μια οικογένεια είμαστε, κοινά είναι τα προβλήματα…….», την
ίδια στιγμή που δεχόμαστε ολομέτωπη επίθεση στα μέχρι σήμερα κατακτημένα δικαιώματά
μας.
Είναι
προφανές ότι παρά τις αντιπαραθέσεις τους οι εργοδότες στέκονται ενιαία ως τάξη
απέναντί μας, είμαστε ο ΑΝΤΙΠΑΛΟΣ τους, όταν εμείς σαν
εργατική τάξη διεκδικούμε την ζωή μας
και την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών μας στην υγεία, την παιδεία κλπ.
Παίρνουν μέτρα που εμποδίζουν τους αγώνες μας, ακριβώς
γιατί μας φοβούνται.
Επομένως,
οι εργαζόμενοι, ούτε στο «παραμύθι» των αφεντικών πρέπει να ζουν, ούτε με τα
συμφέροντα των επιχειρήσεων να ταυτίζονται, ούτε να διερωτώνται «αν μπορούμε να
κάνουμε κάτι».
Υπάρχει διέξοδος. Υπάρχει και η δύναμη που θα μας
οδηγήσει σε αυτή.
Η
συσπείρωση στα ταξικά σωματεία και στην Ομοσπονδία μας, στο ΠΑΜΕ. Να δείξουμε σε κυβέρνηση – εργοδότες – «θεσμούς» ότι
δεν αποδεχόμαστε το μέλλον που μας επιφυλάσσουν. Να βάλουμε εμπόδια στα
αντεργατικά μέτρα με κλιμάκωση του αγώνα μας με όλες τις μορφές.
Η
δύναμη του οργανωμένου αγώνα που θα βλέπει ξεκάθαρα μπροστά του τον πραγματικό
αντίπαλο και το δρόμο της ανατροπής του, για μια κοινωνία οργανωμένη στη βάση των δικών μας συμφερόντων, μια
κοινωνία που κουμάντο στον πλούτο που παράγουμε, στον οποίο συγκαταλέγεται και
το φάρμακο ως κοινωνικό αγαθό, θα κάνουμε εμείς.
Η ΔΙΟΙΚΗΣΗ
